Metamorfose. Transformatie van het ene wezen in het andere wezen.

Een boomstam is een wezen dat we tegenkomen aan de rand van een weg. Of verlaten op de vloer van een schuur, vlak voordat het verdwijnt in de stookketel.

Het wezen « boomstam » wordt op de werkbank beetje bij beetje een ander wezen. Aan het eind van het beeldhouwtraject ontstaat er op of in het wezen van deze boomstam een ander wezen, dat kan verworden tot een soort menselijke vorm. Toch is deze vormsoort tegelijkertijd te vergelijken met het onmenselijke, van deze zijde van het verborgen niet-menselijke naar het diepst menselijke.

Staande voor elke stam moet u deze doorgronden: meestal wordt slechts het altijd gedeeltelijke karakter van een lichaam opgeroepen en wordt het aan de toeschouwer, aan de voorbijganger, overgelaten om er een denkbeeldige toevoeging aan te geven.

Deze toevoeging blijkt nodig te zijn voor het benaderen, zich toe-eigenen van de vorm, die wil worden afgerond en die anders zo vreemd zou blijven. Zonder de metamorfose waarvan u de auteur bent, behoort deze vorm slechts toe aan de droom, aan de wereld van degene aan wie u hem voor de eerste maal presenteert.

De auteur verwacht van u een andere manier van benoemen, die veel verder gaat dan de titel die hij heeft willen toekennen aan zijn werkstuk en stopt bij een ontwikkeling die anders zou versmelten in een onpeilbare diepte. Het uitgesneden hout is uiteindelijk overgeleverd aan een nieuwe transformatie, die van de toeschouwer.

Dit is een aanvulling van wat nodig is gebleken voor de beeldhouwer om « zijn confessies » uit te drukken in de vezels van een stille materie. Het als wezen tentoongestelde beeldhouwwerk verwacht van een ander dat deze hem een nieuwe manier van zijn toekent.

Deze ultieme metamorfose houdt u misschien geheim maar zij stelt u wel in staat - hoopt de kunstenaar - om in de diepten van het plantaardige, de woorden te vinden die nodig zijn om verder te komen in het labyrint van uw innerlijke lichaam, uw « eigen lichaam ». Ze komt bij u terug om de vormen te ontdekken waarvan u altijd al vervuld bent geweest. Zoals u weet, is dit slechts tussen vel en vlees te vinden. Op de drempel van de streling, in het bodemloze van de schreeuw die opduikt met de ontvelling.

Om hun memorie terug te vinden, moeten deze stukken hout weer levendig worden dankzij uw droombeelden.

Deze metamorfose hebben ze dus nodig, ja is van vitaal belang om uiteindelijk over te kunnen gaan naar een staat van organiciteit waarin niet meer wordt verwacht dat het menselijke of onmenselijke omhulsel dat u wilt toelaten eraan wordt gegeven.

Metamorfose betekent ook overgang van de ene materie naar de andere. Onder de holbeitel wordt het hout « houtvlees ». De opstapeling van stammen in het bos lijkt al veel op een lijkenhoop. Eenmaal ontschorst, verschijnt de huid die een mengsel laat zien van vezels en aderen, van spieren en botten.

Dood hout moet verdwijnen om het levende te laten ontstaan. Het gaat er niet om tegengehouden te worden door het spinthout, het gaat om de verovering van de nauwelijks waarneembare sporen van het wezen ‘boom’ om te beletten dat het dode letters blijven. We moeten ze uit het diepste halen, zodat ze het alfabet van een andere taal worden. U wacht een verblijf aan boord van deze andere taal.

Een andere dan de uwe, een andere dan de onze, een andere dan de mijne. En toch bestaat ze uit slechts één woord. En dit is onvertaalbaar in onze talen. Het stelt ons in staat om van het waarschijnlijke naar het onwaarschijnlijke te vertalen: metamorfose bestempeld door de efemeer.

Christian Oddoux